Pimp my Clay-shooting, Topgear style

Klik hier

Droog, Hard, Effectief, Hilarisch

Hoe als prof omgaan met bellende studenten...

Before, After

In deze post ziet u de kracht van de originele "Aldelhof-behandeling". Op de foto's ziet u een Powerbook G4 voor en na hij enkele jaren is gebruikt door mijn allerliefste papa.

VOORNA

Studie: Contrast en Compositie

Het stormt al een tijdje in mijn hoofd, en volgens mij heb ik dringend nood aan een hobby, om wat gemoedsrust te vinden. Ik heb al een tijdje geen hobby meer (of toch geen serieuze), en volgens mij komen de dagen waarin ik geen hobby heb overeen met de dagen dat ik mij wat minder goed in mijn vel voel. Een stevige regressie-analyse zal dit moeten uitwijzen, maar ik ga er voorlopig gewoon vanuit.
Nu heb ik al waanzinnig veel hobby's gehad: van viool over judo naar scouts tot kinky sex en pendelen, maar er zijn er maar enkele die ik met een beetje serieux heb volgehouden (dewelke zijn jullie zaken niet).
Nu ik mijn vader een tijd heb geholpen met zijn werk (fotografie), en ik al lange tijd bestookt wordt met het gevarieerde en steeds betere werk van Kristof, heb ik ook terug zin gekregen om foto's te maken.
Vandaag ben ik dan maar begonnen met een studie over contrast en compositie. Ik heb tegelijk ook meteen gevraagd hoe ik beelden het eenvoudigst overzet naar zwartwit. Zo wordt het produceren van materiaal dat er een beetje artsy-fartsy uitziet wat gemakkelijker. Alle begin is immers moeilijk...
Commentaar is altijd welkom, aangezien ik zelfs de basics nog niet echt onder de knie heb, vooral op het vlak van het bewerken van de foto's achteraf. De contrasten kunnen er hier en daar dus ergens over zitten, en de andere instellingen nog veel meer.
Het onderwerp van de dag is misschien ook niet meteen het interessantste, maar ik hoop snel te kunnen opschuiven naar TETTEN, want dat is toch uiteindelijk de reden waarom al die fotografen eraan beginnen... niet?



De volledig set kan worden gevonden op Flickr

Mannelijke kotgenoten aller landen...

Ga gewoon naar hier

Valse Dikke

Vandaag een kostuum gaan kopen in Gent. En terwijl ik, geflankeerd door mijn moeder en een sympathieke verkoopster van hot naar her liep om allerlei vesten en broeken uit te zoeken, kwam mijn moeder als een donderslag bij heldere hemel:"Tiens, is dat te klein? Amai, gij zijt ne valsen dikke gij." De verkoopster trachtte het nog te redden :"Dik niet, eerder een valse struise." Maar het was te laat.
Ik ben een valse dikke.
In de volgende winkel van 't zelfde. Ik vroeg de verkoopster om mijn maat te schatten. Het was mis. Verbouwereerd. 9 van de 10 zat ze er normaal pal op.
Ik ben een valse dikke.

De Spanning Stijgt

T minus 2 days in het grote Vlerick avontuur.
De eerste verhuis is achter de rug. Morgen vertrek ik met de mama naar Gent om het laatste stof af te doen, de koelkast in te laden, enz, waarna zij alleen naar huis zal keren om mij er moederziel alleen achter te laten. Op dat moment zal mijn studententijd in Gent officieel beginnen.

Ik geef jullie even een schets van de huidige situatie.

Nadorst en Regenboog

Maybach

"Papa, mag ik even de Maybach?"

"Zolang mama de andere kan hebben om te shoppen..."

"Oei, ik heb ze eigenlijk alletwee nodig."

"Kutkind..."





2 Maybachs gezien op de parking van de Barrier. Waarschijnlijk als deel van een VIP-arrangement naar aanleiding van de 24u van Zolder

Jeu de Boules

Voor zij die in de waan waren dat het pittoreske Zuiden van Frankrijk met zijn petits villages, zijn vin-pain-boursin en zijn jeu de boules de ultieme belichaming was van vreedzaamheid, rust en welbehagen, en dat ook zo willen houden: LEES VOORAL NIET VERDER. Ignorance is bliss, althans in jullie geval.

Voor de meer kritische geesten onder jullie heb ik schokkend nieuws. Onder de (spreekwoordelijke) stille waters van de petanque-velden (die zijn namelijk niet in het water), schuilen immers donkere en diepe waters, die rechtstreeks leiden naar de vreselijkste krochten der hel. Het is niet allemaal peis en vree daar in de Midi.

Zopas werd Jean “le mignon” Dupont immers dodelijk getroffen door een stalen bal die geworpen was door Baptiste “l’avare” Moliere. Bernard “le laid” Rimbaud, Claude “le sourd” Girault, de hond Balou en de kat Minou konden enkel verbijsterd toekijken naar het bizarre voorval.

Was het een ongeval ? Moest Baptiste’s bijnaam dringend in “l’aveugle” worden veranderd? Had hij in opperste concentratie niet gezien dat Jean –competitief als hij was- toch nog even bij de het spel had neergeknield om een laatste meting uit te voeren met het dure meetlint dat hij zich speciaal hiertoe had aangeschaft?
Was het moord? Sloegen de stoppen bij Baptiste na al die jaren door omdat Jean zijn oordeelkundig vermogen al jaren in vraag stelde en zijn metingen aan de kaak stelde met de nieuwste (petanque-)technologieën? Of was hem iets opgevallen tijdens een onderonsje van Jean met zijn vrouw Mariette “sans-culottes” Dujardin? Een knipoog, een lachje, een kneep in de billen die een bewijs kon zijn van een verhouding, hoewel Mariette Baptist 25 jaar geleden had gezworen dat de affaire voorbij was?

Waarschijnlijk is de ware oorzaak lang niet zo spectaculair. Alles wijst er immers op dat het Michiel, de broer van Eline, was die tijdens een onschuldig partijtje voetbal met een vriendje het leven in de Provence drastisch door elkaar schudde, en mij onwetend aanzette om even weg te dromen…

Jeu de Boules is een (nu licht beschadigd) werk van Jacqueline Desmet, en staat opgesteld in haar tuin. Meer info over deze keramiste via www.hetsant.be